Hoe deden onze moeders dat?

“Mam we zijn nu in Lesotho, gaan de bergen in rijden en dan met een gids naar een Afrikaanse stam. Dat is dan nog een uur lopen. We hebben een kaart want navigatie en wifi werken niet en we gaan van de hoogste waterval abseilen. Als het goed is zijn we morgen weer in in bewoond gebied en bericht ik jullie weer…”

Ze is absoluut erfelijk belast met het reisvirus en ik vind het fantastisch en stoer wat ze doet op 20-jarige leeftijd, maar toch zal ik pas weer gerust zijn als morgen een foto op mijn mobiel verschijnt.                             

Wij, Ineke en ik, gingen meer dan 20 jaar geleden ‘even’ een dikke maand naar Zuid-Amerika. We werkten voor Holland International en in november waren we een soort van in between zomer en winter job. Als bonus kregen we toen elk jaar een KLM Ticket. En omdat we slechts via brieven of telex konden communiceren werden de plannen altijd last minute gemaakt. Wij woonden en werkten immers op locatie in Thailand en in Griekenland.

We vlogen heen op Quito (Ecuador) en terug vanaf Buenos Aires (Argentinië). We maakten ons helemaal niet druk hoe we van A naar B kwamen. Ter plekke boekten we een reis naar de Galapagos eilanden en sliepen we op een klein bootje. Achteraf een gouden zet en absoluut een van de mooiste en uniekste plekken ter wereld. Daarna met de trein door Ecuador, vervolgens naar Chili richting het Lake District.  Om daarna per boot en en per oude bus, via een zandpad de grens naar Argentinië over te steken.  We namen deze route simpelweg omdat we het in onze beleving zuidelijker te koud werd.

Zo reisden we nu eenmaal. Van dag tot dag en waar we zin en geld voor hadden. In die tijd ging nog niet elke student op wereldreis en kregen we op ons plan om naar Zuid-Amerika te gaan behoorlijk wat commentaar en goedbedoelde adviezen.

En onze ouders? Die wisten alleen wanneer we weer op Schiphol zouden landen. In die tijd was geen bericht, goed bericht. Geen mobieltjes, geen WhatsApp bellen, geen Facebook, Skype en blog. Ze ontvingen alleen een maand na onze terugkomst wat mooie ansichtkaarten.

Waarom maken wij ons nu dan al zorgen over het feit dat we op onze reis naar Gambia soms helemaal geen wifi zullen hebben?